Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Sed nimis multa. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Quod iam a me expectare noli. Quid ergo?

Eademne, quae restincta siti? Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Eaedem res maneant alio modo. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Prioris generis est docilitas, memoria; Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Beatum, inquit. Bestiarum vero nullum iudicium puto.